Trauma helen vraagt om belichaming,
niet alleen begrip
In trauma heling kom ik het vaak tegen.
Mensen die alles snappen. Die kunnen uitleggen wat er gebeurd is, hoe het werkte in hun jeugd, waarom ze zich zo voelen. Ze hebben boeken gelezen, podcasts geluisterd, inzicht opgedaan.
En toch: ze voelen het niet écht.
Ze blijven last houden van diezelfde klachten, patronen en gevoelens.
Dat is geen onwil.
Het is een beschermingsmechanisme.
Want waar sprake is van trauma, is vaak ook sprake van dissociatie.
🧠 Dissociatie is geen ‘vluchten’, het is een teken van onveiligheid
Dissociatie wordt vaak gezien als iets ‘mentaals’. Alsof je even wegdroomt of afgeleid bent. Maar het is veel dieper dan dat.
Dissociatie betekent dat het op dat moment te onveilig is om te voelen.
Te veel. Te snel. Te overweldigend.
- Een cliënt die glimlacht terwijl ze vertelt over iets intens verdrietigs.
- Een cliënt die zich niets meer kan herinneren van cruciale momenten.
- Een cliënt die “het wel snapt” maar geen contact voelt met het lichaam of emoties.
Allemaal signalen van een lichaam dat zegt: ik kan dit (nog) niet dragen.
⚖️ Heling vraagt om vertraging en veiligheid
In traumaheling is veiligheid de absolute basis. Niet als abstract concept, maar voelbaar in het lichaam. Alleen in een voldoende gereguleerde toestand kan er iets loskomen, iets doorvoeld worden, iets geheeld worden.
Daarom werkt praten alleen niet.
Trauma laat sporen na in het lichaam, in het zenuwstelsel, in de diepste lagen van ons zijn. En dus vraagt heling om een vorm van belichaming. Om met kleine stapjes weer leren zijn bij dat wat ooit te veel was.
Soms is dat eerst alleen maar:
- voelen dat je voeten op de grond staan
- bewust worden van je ademhaling
- leren herkennen wanneer je dissocieert
- oefenen met hele kleine stukjes voelen
🌿 De rol van de mij als begeleider: co-regulatie, niet forceren
Als begeleider is het jouw taak om de ruimte te dragen. Niet om het proces te versnellen, maar om het systeem van de cliënt te volgen. Soms betekent dat: afremmen. Soms: vertragen. Soms: alleen maar aanwezig zijn.
Want het zenuwstelsel van een getraumatiseerd mens vertrouwt niet zomaar.
Dat moet langzaam opgebouwd worden, met tijd, afstemming en echte aandacht.
Heling begint niet bij de wond, maar bij de bodem waarop die veilig zichtbaar mag worden.
💬 Tot slot
Trauma helen is geen sprint. Het is een proces van terugkomen in je lichaam, in je gevoel, in je leven.
Van dissociatie naar aanwezigheid.
Van overleven naar voelen.
Van afgesneden zijn, naar opnieuw verbonden zijn – met jezelf én met de wereld.
Heb je vragen of wil je overleggen wat ik voor jou kan betekenen?
Stuur me een mail en we kijken samen wat mogelijk is.
Pauline Trum
Mind-Control
